Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVu
abcćdefghijklłmnoópqrsśtuvwxyzźż
aąbceęijklłmnoóprsuwyzźż/
abcdefklmnńprstż

dur, ~u

I м.

1. мед. тыф, тыфус

dur brzuszny — брушны тыф;

2. яд, труцізна;

3. дурман

II нескл. муз.

мажор

duraluminium

н. дзюралюміній

dureń

dur|eń

м. разм., пагард. дурань, дуравей, дурніла, прытырак, таўкач, тумак;

robić z kogo ~nia — рабіць з каго дурня; дурыць, марачыць, абдурваць

durnieć

незак. дурнець

durszlak

м. разм. друшляк

durzyć

незак. дурыць, абдурваць, марачыць, абалваньваць

durzyć się

незак.

1. падманвацца; падманваць сябе; цешыць сябе;

2. w kim захапляцца кім; быць закаханым у каго