Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
абвдеёжзілмноруыэюя-
абвгджзклмнпрстфхцчшя-

гурто́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гурто́вы гурто́вая гурто́вае гурто́выя
Р. гурто́вага гурто́вай
гурто́вае		 гурто́вага гурто́вых
Д. гурто́ваму гурто́вай гурто́ваму гурто́вым
В. гурто́вы (неадуш.)
гурто́вага (адуш.)		 гурто́вую гурто́вае гурто́выя (неадуш.)
гурто́вых (адуш.)
Т. гурто́вым гурто́вай
гурто́ваю		 гурто́вым гурто́вымі
М. гурто́вым гурто́вай гурто́вым гурто́вых

Крыніцы: piskunou2012.

гурто́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гурто́к гурткі́
Р. гуртка́ гуртко́ў
Д. гуртку́ гуртка́м
В. гурто́к гурткі́
Т. гуртко́м гуртка́мі
М. гуртку́ гуртка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

гурто́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гурто́ўка гурто́ўкі
Р. гурто́ўкі гурто́вак
Д. гурто́ўцы гурто́ўкам
В. гурто́ўку гурто́ўкі
Т. гурто́ўкай
гурто́ўкаю		 гурто́ўкамі
М. гурто́ўцы гурто́ўках

Крыніцы: piskunou2012.

гурто́ўна

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
гурто́ўна - -

Крыніцы: piskunou2012.

гурто́ўнасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. гурто́ўнасць
Р. гурто́ўнасці
Д. гурто́ўнасці
В. гурто́ўнасць
Т. гурто́ўнасцю
М. гурто́ўнасці

Крыніцы: piskunou2012.

гуру́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. гуру́ гуру́
Р. гуру́ гуру́
Д. гуру́ гуру́
В. гуру́ гуру́
Т. гуру́ гуру́
М. гуру́ гуру́

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012.

гу́рцік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гу́рцік гу́рцікі
Р. гу́рціку гу́рцікаў
Д. гу́рціку гу́рцікам
В. гу́рцік гу́рцікі
Т. гу́рцікам гу́рцікамі
М. гу́рціку гу́рціках

Крыніцы: piskunou2012.

гурці́льны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гурці́льны гурці́льная гурці́льнае гурці́льныя
Р. гурці́льнага гурці́льнай
гурці́льнае		 гурці́льнага гурці́льных
Д. гурці́льнаму гурці́льнай гурці́льнаму гурці́льным
В. гурці́льны (неадуш.)
гурці́льнага (адуш.)		 гурці́льную гурці́льнае гурці́льныя (неадуш.)
гурці́льных (адуш.)
Т. гурці́льным гурці́льнай
гурці́льнаю		 гурці́льным гурці́льнымі
М. гурці́льным гурці́льнай гурці́льным гурці́льных

Крыніцы: piskunou2012.

гурці́льшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гурці́льшчык гурці́льшчыкі
Р. гурці́льшчыка гурці́льшчыкаў
Д. гурці́льшчыку гурці́льшчыкам
В. гурці́льшчыка гурці́льшчыкаў
Т. гурці́льшчыкам гурці́льшчыкамі
М. гурці́льшчыку гурці́льшчыках

Крыніцы: piskunou2012.

гурці́ць

‘набіваць на манеце рабро, абадок (гурціць манеты); збіраць, зганяць каго-небудзь у гурт’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. гурчу́ гурці́м
2-я ас. гурці́ш гурціце́
3-я ас. гурці́ць гурця́ць
Прошлы час
м. гурці́ў гурці́лі
ж. гурці́ла
н. гурці́ла
Загадны лад
2-я ас. гурці́ гурці́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час гурцячы́

Крыніцы: piskunou2012.