Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авеёзілмнопрстухшыэюя’
абвгдеёжзійклмнопрстўфхцчшэюя

карна́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. карна́ты карна́тая карна́тае карна́тыя
Р. карна́тага карна́тай
карна́тае		 карна́тага карна́тых
Д. карна́таму карна́тай карна́таму карна́тым
В. карна́ты (неадуш.)
карна́тага (адуш.)		 карна́тую карна́тае карна́тыя (неадуш.)
карна́тых (адуш.)
Т. карна́тым карна́тай
карна́таю		 карна́тым карна́тымі
М. карна́тым карна́тай карна́тым карна́тых

Крыніцы: piskunou2012.

карнаты́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карнаты́т карнаты́ты
Р. карнаты́ту карнаты́таў
Д. карнаты́ту карнаты́там
В. карнаты́т карнаты́ты
Т. карнаты́там карнаты́тамі
М. карнаты́це карнаты́тах

Крыніцы: piskunou2012.

карна́ценькі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. карна́ценькі карна́ценькая карна́ценькае карна́ценькія
Р. карна́ценькага карна́ценькай
карна́ценькае		 карна́ценькага карна́ценькіх
Д. карна́ценькаму карна́ценькай карна́ценькаму карна́ценькім
В. карна́ценькі (неадуш.)
карна́ценькага (адуш.)		 карна́ценькую карна́ценькае карна́ценькія (неадуш.)
карна́ценькіх (адуш.)
Т. карна́ценькім карна́ценькай
карна́ценькаю		 карна́ценькім карна́ценькімі
М. карна́ценькім карна́ценькай карна́ценькім карна́ценькіх

Крыніцы: piskunou2012.

карна́цець

‘станавіцца карнатым’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. карна́цее карна́цеюць
Прошлы час
м. карна́цеў карна́целі
ж. карна́цела
н. карна́цела
Дзеепрыслоўе
цяп. час карна́цеючы

Крыніцы: piskunou2012.

карна́цік

‘невысокі чалавек; жывёла (сабака) з кароткім хвастом або без хваста’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карна́цік карна́цікі
Р. карна́ціка карна́цікаў
Д. карна́ціку карна́цікам
В. карна́ціка карна́цікаў
Т. карна́цікам карна́цікамі
М. карна́ціку карна́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

карна́цік

‘невысокі чалавек; жывёла (сабака) з кароткім хвастом або без хваста’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карна́цік карна́цікі
Р. карна́ціка карна́цікаў
Д. карна́ціку карна́цікам
В. карна́ціка карна́цікаў
Т. карна́цікам карна́цікамі
М. карна́ціку карна́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

карна́ціцца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. карна́чуся карна́цімся
2-я ас. карна́цішся карна́ціцеся
3-я ас. карна́ціцца карна́цяцца
Прошлы час
м. карна́ціўся карна́ціліся
ж. карна́цілася
н. карна́цілася
Дзеепрыслоўе
цяп. час карна́цячыся

Крыніцы: piskunou2012.

карна́ціць

‘курчыць (корчыць) каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. карна́чу карна́цім
2-я ас. карна́ціш карна́ціце
3-я ас. карна́ціць карна́цяць
Прошлы час
м. карна́ціў карна́цілі
ж. карна́ціла
н. карна́ціла
Загадны лад
2-я ас. карна́ць карна́цьце
Дзеепрыслоўе
цяп. час карна́цячы

Крыніцы: piskunou2012.

Карна́цкія

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. Карна́цкія
Р. Карна́цкіх
Д. Карна́цкім
В. Карна́цкія
Т. Карна́цкімі
М. Карна́цкіх

карна́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. карна́цыя
Р. карна́цыі
Д. карна́цыі
В. карна́цыю
Т. карна́цыяй
карна́цыяю
М. карна́цыі

Крыніцы: piskunou2012.