Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Скарачэнні

ка́ньканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́ньканне ка́ньканні
Р. ка́нькання ка́ньканняў
Д. ка́ньканню ка́ньканням
В. ка́ньканне ка́ньканні
Т. ка́ньканнем ка́ньканнямі
М. ка́ньканні ка́ньканнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

ка́ньканнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́ньканнік ка́ньканнікі
Р. ка́ньканніка ка́ньканнікаў
Д. ка́ньканніку ка́ньканнікам
В. ка́ньканніка ка́ньканнікаў
Т. ка́ньканнікам ка́ньканнікамі
М. ка́ньканніку ка́ньканніках

Крыніцы: piskunou2012.

ка́ньканніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ка́ньканніца ка́ньканніцы
Р. ка́ньканніцы ка́ньканніц
Д. ка́ньканніцы ка́ньканніцам
В. ка́ньканніцу ка́ньканніц
Т. ка́ньканніцай
ка́ньканніцаю
ка́ньканніцамі
М. ка́ньканніцы ка́ньканніцах

Крыніцы: piskunou2012.

ка́нькаць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ка́нькаю ка́нькаем
2-я ас. ка́нькаеш ка́нькаеце
3-я ас. ка́нькае ка́нькаюць
Прошлы час
м. ка́нькаў ка́нькалі
ж. ка́нькала
н. ка́нькала
Дзеепрыслоўе
цяп. час ка́нькаючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Канькі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Канькі́
Р. Канько́ў
Д. Канька́м
В. Канькі́
Т. Канька́мі
М. Канька́х

канько́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. канько́вы канько́вая канько́вае канько́выя
Р. канько́вага канько́вай
канько́вае
канько́вага канько́вых
Д. канько́ваму канько́вай канько́ваму канько́вым
В. канько́вы (неадуш.)
канько́вага (адуш.)
канько́вую канько́вае канько́выя (неадуш.)
канько́вых (адуш.)
Т. канько́вым канько́вай
канько́ваю
канько́вым канько́вымі
М. канько́вым канько́вай канько́вым канько́вых

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

канья́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. канья́к каньякі́
Р. каньяку́ каньяко́ў
Д. каньяку́ каньяка́м
В. канья́к каньякі́
Т. каньяко́м каньяка́мі
М. каньяку́ каньяка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

канья́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. канья́чны канья́чная канья́чнае канья́чныя
Р. канья́чнага канья́чнай
канья́чнае
канья́чнага канья́чных
Д. канья́чнаму канья́чнай канья́чнаму канья́чным
В. канья́чны (неадуш.)
канья́чнага (адуш.)
канья́чную канья́чнае канья́чныя (неадуш.)
канья́чных (адуш.)
Т. канья́чным канья́чнай
канья́чнаю
канья́чным канья́чнымі
М. канья́чным канья́чнай канья́чным канья́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

каньячо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каньячо́к каньячкі
Р. каньячка каньячкоў
Д. каньячку каньячкам
В. каньячо́к каньячкі
Т. каньячком каньячкамі
М. каньячку каньячках

Крыніцы: piskunou2012.

кан’югава́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кан’югава́ны кан’югава́ная кан’югава́нае кан’югава́ныя
Р. кан’югава́нага кан’югава́най
кан’югава́нае
кан’югава́нага кан’югава́ных
Д. кан’югава́наму кан’югава́най кан’югава́наму кан’югава́ным
В. кан’югава́ны (неадуш.)
кан’югава́нага (адуш.)
кан’югава́ную кан’югава́нае кан’югава́ныя (неадуш.)
кан’югава́ных (адуш.)
Т. кан’югава́ным кан’югава́най
кан’югава́наю
кан’югава́ным кан’югава́нымі
М. кан’югава́ным кан’югава́най кан’югава́ным кан’югава́ных

Крыніцы: piskunou2012.