Спец. Унутраная, звернутая да каня, частка нагі конніка ад калена да шчыкалаткі, якая дапамагае кіраваць канём. Уладзік даў каню шэнкеля.Васілевіч.
[Ням. Schenkel.]
шэ́нціць, ‑ціць; безас.незак.
Разм. Тое, што і шанцаваць. Некаторым дзяўчатам, што называецца, шэнціць у жыцці.Дубоўка.Дагэтуль увогуле шэнціла, найбольшыя хібы яго [Рыбака] міналі.Быкаў.