шэ́нкель, ‑я, м.
Спец. Унутраная, звернутая да каня, частка нагі конніка ад калена да шчыкалаткі, якая дапамагае кіраваць канём. Уладзік даў каню шэнкеля. Васілевіч.
[Ням. Schenkel.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)