ачму́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ачмурыць.
ачмура́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да ачмурыць.
ачмуры́ць, ачмуру, ачмурыш, ачмурыць; зак., каго-што.
Разм.
1. Задурманіць, затлуміць. Гэта, відаць, хмель ачмурыў маю галаву. Рамановіч.
2. Абдурыць, схіліць на што‑н., збіць з толку.
ачмурэ́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які страціў здольнасць ясна ўспрымаць і разумець навакольнае; які знаходзіцца ў стане ачмурэння. Нехта вывалак ачмурэлага Фадзея з будыніны і пакінуў у бульбяніку. Пянкрат.
ачмурэ́нне, ‑я, н.
Стан паводле знач. дзеясл. ачмурэць.
ачмурэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.
Разм. Страціць здольнасць ясна ўспрымаць і разумець навакольнае; адурэць. [Сусед Сідара:] — Куды вы!.. Ачмурэлі!.. Згубіць сябе хочаце!.. Галавач. — Як бог свят, ачмурэў чалавек! — спалохаўся дзед. Бажко.
ачмуці́ць, ачмучу, ачмуціш, ачмуціць; зак., каго.
Разм. Адурманіць; абдурыць.