Verbum

флейты́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да флейтыст.

флейц, ‑а, м.

Спец. Плоскі шырокі пэндзаль з мяккага воласу, якім у жывапісе і малярнай справе згладжваюць свежапафарбаваную паверхню.

[Ад ням. Flöz — слой, пласт.]

флейцава́нне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. флейцаваць.

флейцава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад флейцаваць.

флейцава́цца, ‑цуецца; незак.

Спец. Зал. да флейцаваць.

флейцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; незак., што і без дап.

Спец. Згладжваць свежапафарбаваную паверхню флейцам.

фле́йцавы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да флейца; прызначаны для флейца, флейцавання.

фле́ксар, ‑а, м.

Спец. Мышца, пры дапамозе якой адбываецца згінанне сустава.

[Лац. flexor.]

флексато́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, які складаецца з стальной гібкай пласцінкі і двух шарыкаў на гібкіх ножках, прымацаваных да аднаго канца гэтай пласцінкі.

[Ням. Flexaton ад лац. flexio — выгіб і грэч. tónos — павышэнне голасу, тон.]

фле́ксія, ‑і, ж.

Тое, што і канчатак.

•••

Унутраная флексія — змяненне гукаў у корані слова, якое служыць для ўтварэння граматычных форм.

[Лац. flexio — выгіб, згінанне.]