убу́хацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Упасці, уваліцца куды‑н.
убу́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм.
1. У вялікай колькасці ўліць, усыпаць, укласці і пад. у што‑н.; уваліць. Ураджай павінен быць сёлета добрым .. Восенню, перад сяўбой механізатары сюды [пад азімыя] столькі гною ўбухалі. Шымук.
2. Неашчадна патраціць. Столькі грошай убухалі за мэблю.
убыва́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. убываць — убыць (у 1 знач.).
убыва́ць, ‑ае.
Незак. да убыць (у 1 знач.).
убы́ць, убуду, убудзеш, убудзе; пр. убыў, убыла, ‑ло; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Паменшаць, убавіцца ў колькасці, аб’ёме, сіле і пад. Убыла вада ў сажалцы. Убыў дзень. // Знікнуць, аслабець. Убыла рашучасць.
2. (звычайна з адмоўем «не»). Пражыць, прабыць пэўны час дзе‑н. Парабак не ўбыў доўга на адным месцы. Чорны. // Ужыцца з кім‑н. [Старая:] — Ты вось ляжы, як пан, а я табе ўсюды спраўлюся .. З табою ж не ўбудзе ніхто. Брыль.
убяга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да убегчы.
убялі́цца, убялюся, убелішся, убеліцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Добра выбеліцца. Убялілася палатно.
2. Запэцкацца ў што‑н. белае. Убяліцца ў вапну.
убялі́ць, убялю, убеліш, убеліць; зак., што.
1. Добра выбеліць. Убяліць палотны.
2. Зрабіць усё белым, накрыць чым‑н. белым. Снег убяліў зямлю. Квецень убяліла сад.
3. Запэцкаць чым‑н. белым. Убяліць касцюм у мел.