Verbum

аканапа́ціць, ‑пачу, ‑паціш, ‑паціць; зак., што.

Пазабіваць, пазатыкаць пазы, шчыліны пакуллем, мохам і пад. Аканапаціць хату, вокны.

аканапа́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад аканапаціць.

аканапа́чвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да аканапачваць.

аканапа́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да аканапаціць.

акані́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Травяністая расліна сямейства казяльцовых з жоўтымі, сінімі, фіялетавымі кветкамі; боцікі.

акані́цы, ‑ніц; адз. аканіца, ‑ы, ж.

Дашчаныя або жалезныя створкі, якімі закрываюцца знадворку вокны. Акно зачынена аканіцамі, святла ў ім не відаць. Хадкевіч. У сцяну ля акна дробна, часта стукае аканіца і паціху тоненька пішчыць. Галавач.

а́канне, ‑я, н.

Вымаўленне ў ненаціскных складах замест гукаў «о», «э» гука «а», якое ўласціва беларускай і рускай літаратурным мовам. Аканне дысімілятыўнае. Аканне недысімілятыўнае.

акано́м, ‑а, м.

Гіст. Службовец у панскім маёнтку, які кіраваў гаспадаркай. Вінцук ужо сам быў з вусамі і кіраваў маёнткам, праз аканомаў, зразумела. Гурскі. [Сцёпка:] — Як загарэўся панскі свінушнік, дык аканом загадаў і на жарабцы ваду вазіць. Якімовіч.

акано́мка, ‑і, ж.

Тое, што і ахмістрыня.

акано́мскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да аканома.