Verbum

крывацёк, ‑у, м.

Выцяканне крыві з крывяносных сасудаў. Спыніць крывацёк. Артэрыяльны крывацёк.

крывашы́і, ‑яя, ‑яе.

З крывой шыяй.

крывашы́п, ‑а, м.

Частка механізма для ператварэння вярчальнага руху ў паступальны і наадварот.

крывашы́пны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да крывашыпа.

крыве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

Разм. Станавіцца крывым.

крывізна́, ‑ы, ж.

1. Уласцівасць крывога (у 1 знач.); скрыўленасць, перакошанасць. Крывізна сцяны.

2. Велічыня, якая характарызуе ступень адхілення ад прамой. Крывізна лініі.

крыві́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.

Разм.

1. Капля крыві. Уся.. істота [муляра] ў працы, кожная жылка, кожная крывінка. Кулакоўскі.

2. Пра роднага па крыві. «Дзе знайсці прытулак для сына? Дзе схаваць крывінку сваю?» Панчанка.

•••

Ні крывінкі ў твары — пра чалавека з пабляднелым тварам.

крыві́ца, ‑ы, ж.

Разм. Ласк. да кроў.

крыві́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да крывічоў. Крывіцкія курганы.

крыві́цца, крыўлюся, крывішся, крывіцца; незак.

1. Станавіцца крывым, выгнутым, перакрыўленым. Хата крывіцца. Туфлі крывяцца. □ Асіны на бок крывяцца, І дым ад комінаў кладзецца пад плотам. Куляшоў. // Перакошвацца ў грымасе (пра твар, губы, рот і пад.). [Ермакоў] думаў аб нечым непрыемным, куткі яго тонкіх губ незадаволена крывіліся. Мележ. // Быць незадаволеным чым‑н., выражаць нязгоду з чым‑н. І скардзіўся на ўсё, на ўсіх крывіўся: Наследнік ёсць, а спадчыны няма. Панчанка.

2. Зал. да крывіць.