Verbum

гладыя́тар, ‑а, м.

У Старажытных Рыме — узброены барэц, звычайна з абучаных рабоў або ваеннапалонных, які змагаўся на арэне цырка з другім такім барцом або дзікімі звярамі.

[Лац. gladiator.]

гладыя́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гладыятара, належыць яму. Гладыятарскія баі.

глазе́т, ‑у, М ‑зеце, м.

Сорт парчы з каляровай шаўковай асновай і з вытканымі на ёй залатымі або сярэбранымі ўзорамі.

[Ад фр. glacé — глянцаваны.]

глазе́тавы, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з глазету або пакрыты глазетам. Глазетавы кафтан.

глазу́ра, ‑ы, ж.

1. Шклопадобны сплаў, якім пакрываюць керамічныя вырабы; паліва.

2. Густы цукровы сіроп, у якім вараць садавіну і якім пакрываюць мучныя вырабы, а таксама застылы слой такога сіропу.

[Ням. Glasur.]

глазурава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. глазураваць.

глазурава́ны, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты глазурай. Глазураваная плітка. Глазураваная пасціла.

глазурава́цца, ‑руецца; незак.

Зал. да глазураваць.

глазурава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Пакрыць (пакрываць) глазурай. Глазураваць керамічныя вырабы. Глазураваць цукеркі.

глазу́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да глазуры. Глазурная маса. // Зроблены з глазуры. Глазурная абалонка.