Verbum

гло́бус, ‑а, м.

Зменшаная ў мільёны разоў мадэль зямнога шара або нябеснай сферы, умацаваная на вертыкальнай падстаўцы.

[Ад лац. globus — шар.]

гло́бусны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да глобуса.

глог, ‑у, м.

Кустовая або невялікая дрэўная расліна сямейства ружакветных з ядомымі ярка-чырвонымі, аранжавымі і жоўтымі пладамі (скарыстоўваецца для стварэння жывой калючай агароджы).

гло́мазд, ‑у, М ‑дзе, м.

Абл. Ламачча, смецце. Было падобна да таго, што чалавек цэлы век збіраў адусюль розны гломазд — цаглінкі, каменьчыкі, чарапкі, усё, што траплялася пад руку. Зарэцкі.

гло́са, ‑ы, ж.

Тлумачэнне незразумелае слова або выразу, якое даецца на палях або ў самім тэксце старажытных і сярэдневяковых рукапісаў. Глосы ў скарынінскіх тэкстах.

[Ад грэч. glossa — устарэлае слова, якое патрабуе тлумачэння.]

глотагене́з, ‑у, м.

Спец. Паходжанне чалавечай мовы. // Паходжанне мовы асобных этнасаў. Глотагенез славян.

[Ад грэч. glōtta — мова і génesis — паходжанне.]

гло́тачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да глоткі (у 1 знач.). Глотачная міндаліна.

гло́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Частка стрававальнага апарату — мышачная трубка, якая злучае поласць рота са страваводам.

2. Разм. Горла. Крычаць на ўсю глотку.

•••

Браць за глотку гл. браць.

Драць (ірваць) глотку гл. драць.

Заткнуць глотку гл. заткнуць.