гладыя́тар, ‑а,
У Старажытных Рыме — узброены барэц, звычайна з абучаных рабоў або ваеннапалонных, які змагаўся на арэне цырка з другім такім барцом або дзікімі звярамі.
[Лац. gladiator.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)