Verbum

вячэ́рніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да вячэрнік.

вячэ́рня, ‑і, ж.

Вячэрняя царкоўная служба. Не вельмі ўважны да набажэнства а. Мікалай, асабліва на вячэрнях, калі народу ў царкве мала. Колас.

вяшча́льнік, ‑а, м.

1. Гіст. Асоба, якая ўсенародна апавяшчала што‑н.

2. Выс. Той, хто абвяшчае, сцвярджае што‑н. Вяшчальнік вызваленчых ідэй.

вяшча́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. вяшчаць (у 1 знач.).

2. Перадачы па радыё; радыёвяшчанне.

вяшча́ць, ‑ае; незак., што.

1. Прадказваць, прадракаць, прарочыць што‑н. Вяшчаць бяду. Вяшчаць смерць. □ Над новай салдацкай сялібай Галуб распраўляе крыло. Вяшчае ён мір. Калачынскі.

2. Перадаваць па радыё. Радыёканцэрт па заяўках. Дыктар вяшчае службова-расчулена... Брыль.

вяшчу́н, вешчуна, м.

1. Прадказальнік, прадракальнік. Вяшчун буры. Вяшчун прарочы. Вецер-вяшчун.

2. Тое, што і вяшчальнік (у 2 знач.).

вяшчу́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да вяшчун.

вяшчу́ння, ‑і, ж.

Жан. да вяшчун.

вяшчу́нства, ‑а, н.

Прадказанне. Злым вяшчунствам выдавалася нечаканая смерць інспектара. Самуйлёнак.