тэарэтызава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. тэарэтызаваць.
тэарэтызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; незак.
Займацца тэарэтычнымі пытаннямі, абстрактна разважаць на тэарэтычныя тэмы.
тэарэтыза́цыя, ‑і, ж.
Разважанні на тэарэтычныя тэмы, адарваныя ад вопыту, не правераныя і не падмацаваныя практыкай.
тэарэ́тык, ‑а, м.
1. Той, хто распрацоўвао тэарэтычныя пытанні ў якой‑н. галіне ведаў, мастацтва. Ленін з’явіўся дастойным пераемнікам Маркса і Энгельса не толькі як геніяльны тэарэтык, але і як вялікі арганізатар рэвалюцыйнай барацьбы. «Звязда». У адным месцы .. [дзед] гаворыць, што малыя спадарожнікі Сатурна раптам зацікавілі тэарэтыкаў касмічных палётаў. Шыцік.
2. Разм. Чалавек, які любіць абстрактна разважаць. [Тышкевіч:] — Начытаўся кніг і радуецца. Ды зразумей ты, тэарэтык, што немца ў Маскву да зімы не пусцяць, хай ён расп[яража]цца, а не пусцяць яго. А адтуль ён хутчэй за Напалеона пабяжыць. Асіпенка.
тэарэты́чнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць тэарэтычнага. Тэарэтычнасць артыкула.
тэарэты́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да тэорыі. Тэарэтычнае абагульненне. Тэарэтычныя пытанні. □ Пытанне аб дзяржаве набывае ў цяперашні час асаблівую важнасць і ў тэарэтычных і ў практычна-палітычных адносінах. Ленін. // Які разглядае, асвятляе пытанні тэорыі, які займаецца пытаннямі тэорыі. Тэарэтычнае мовазнаўства. Тэарэтычная фізіка. // Які выражае схільнасць, здольнасць займацца тэорыяй. Тэарэтычны розум.
2. Звязаны з тэорыяй, які засноўваецца па тэорыі. Тэарэтычнае абгрунтаванне. □ Каб быць навуковай, лексікаграфія павінна апірацца на грунтоўную тэарэтычную аснову. Суднік. Тэарэтычныя асновы знешняй палітыкі Савецкай дзяржавы, яе прынцыпы і мэты распрацаваў У. І. Ленін. «Звязда». // Атрыманы шляхам абстрактна-лагічных аперацый або матэматычных разлікаў. Тэарэтычныя разлікі.
тэасафі́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да тэасофіі, тэасофа. Тэасафічная літаратура.
тэасо́ф, ‑а, м.
Прыхільнік, паслядоўнік тэасофіі.
тэасо́фія, ‑і, ж.
Рэлігійна-містычнае вучэнне аб яднанні чалавечай душы з богам і аб магчымасці непасрэдных адносін з тым светам.
[Грэч. theos — бог і sophia — мудрасць, веды.]
тэасо́фка, ‑і, ДМ ‑фцы; Р мн. ‑фак; ж.
Жан. да тэасоф.