Verbum

дзюбча́сты, ‑ая, ‑ае.

З вострым канцом, з вострым верхам. Дзюбчастая вежа.

дзюдаі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спартсмен, які займаецца барацьбой дзюдо.

дзю́дзя, ‑і, ж.

У дзіцячай мове — свіння.

дзю́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Разм. Свіння (ад пазыўнога дзю-дзю-дзю). — Давай, унучак, пажуём трохі, — сказаў дзед, раскладаючы харчы на траве. — Скора нашы дзюдкі падымуцца. Якімовіч.

дзюдо́, нескл., н.

Японская сістэма самаабароны без зброі. // Від спартыўнай барацьбы, які дапускае скарыстанне болевых прыёмаў.

дзю́на,

гл. дзюны.

дзю́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дзюны. Дзюнны ланцуг. Дзюнныя ўтварэнні.

дзю́ны, дзюн; адз. дзюна, ‑ы, ж.

Пясчаныя пагоркі, нанесеныя ветрам з незамацаванага расліннасцю пяску. [Галіна] спынілася на сыпкім пяску дзюны, каля гнуткай прыбярэжнай вярбы. Мележ.

[Ням. Düne.]

дзюра́левы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дзюралю. // Зроблены з дзюралю. Дзюралевая трубка.

дзюра́ль, ‑ю, м.

Тое, што і дуралюмін. [Лакціёнаў] пагладзіў рукой пагнуты дзюраль і нутр[о] яго пахаладзела. Алешка.