Verbum

бібліяло́гія, ‑і, ж.

Уст. Тое, што і кнігазнаўства.

[Ад грэч. biblíon — кніга і logos — вучэнне.]

бібліяма́н, ‑а, м.

Чалавек, які захапляецца кнігамі, збіраннем іх.

бібліяма́нія, ‑а, ж.

Захапленне збіраннем кніг, наогул цяга да кніг.

[Ад грэч. biblíon — кніга і mania — манія, захапленне.]

бібліятэ́ка, ‑і, ДМ ‑тэцы, ж.

1. Падабраны пэўным чынам збор кніг, які з’яўляецца прыватнай або грамадскай уласнасцю. Класная бібліятэка. □ Кніг з сабой [Валерый] захапіў мала, усе даўно перачытаў, а ў прарабавай бібліятэцы толькі тэхнічныя даведнікі і падручнікі. Б. Стральцоў. У дзедавай бібліятэцы я натрапіў на зборы легенд і казак. Бядуля. // Назва серыі кніг, блізкіх па тыпу або прызначаных для пэўнай катэгорыі чытачоў. Бібліятэка настаўніка. Бібліятэка паэта.

2. Установа, якая збірае і захоўвае кнігі і іншыя друкаваныя і рукапісныя творы, прапагандуе і выдае кнігі чытачам. Гарадская бібліятэка. Публічная бібліятэка. Дзяржаўная бібліятэка БССР імя У. І. Леніна. □ І цяпер нікога з хлопцаў у пакоі не было: хто пайшоў у бібліятэку, хто ў кіно. Шахавец. // Будынак названай установы; пакой, у якім захоўваюцца кнігі.

•••

Бібліятэка-чытальня — бібліятэка з залай для чытання, якая абслугоўвае масавага чытача.

Бібліятэка-перасоўка — бібліятэка, якая перыядычна мяняе сваё месцазнаходжанне.

[Грэч. biblíon — кніга і thēkē — сховішча.]

бібліятэказна́ўства, ‑а, н.

Галіна ведаў аб формах і метадах арганізацыі і вядзення бібліятэчнай справы.

бібліятэказна́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бібліятэказнаўства.

бібліятэ́кар, ‑а, м.

Работнік бібліятэкі.

бібліятэ́карка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак;

Жан. да бібліятэкар.

бібліятэ́карскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бібліятэкара.

бібліятэ́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Серыйныя выданні, кніжкі, аб’яднаныя агульнай тэмай і прызначаныя для пэўнай катэгорыі чытачоў. Бібліятэчка настаўніка, прапагандыста.