Verbum

бія... (гл. біё...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «біё...», калі націск падае на другую частку слова, напрыклад: біялогія, біямеханіка, біястэнцыя, біясфера.

біяаку́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Галіна біялогіі, якая вывучае галасы і гукавыя зносіны жывёл.

біягеаграфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да біягеаграфіі. Біягеаграфічныя даследаванні.

біягеагра́фія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае заканамернасці пашырэння і размеркавання жывых арганізмаў і іх згрупаванняў па зямным шары.

[Ад грэч. bíos — жыццё і геаграфія.]

біягеасфе́ра, ‑ы, ж.

Абалонка зямнога шара, у якой сканцэнтравана жывое рэчыва планеты.

біягеахімі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да біягеахіміі. Біягеахімічныя працэсы.

біягеахі́мія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае працэсы, што адбываюцца ў біясферы з удзелам жывых арганізмаў.

[Ад грэч. bíos — жыццё, gē — зямля і хімія.]

біягеацэно́з, ‑у, м.

Згуртаванне раслінных, жывёльных і мікраскапічных арганізмаў разам з участкам зямной паверхні, які яны займаюць.

біягене́з, ‑у, м.

Тэорыі, якія адмаўляюць паяўленне жыцця на Зямлі ў выніку ўзнікнення жывых істот з нежывой матэрыі.

[Ад грэч. bíos — жыццё і génesis — паходжанне, узнікненне.]

біягенеты́чны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: біягенетычны закон — паўтарэнне ў індывідуальным развіцці (антагенезе) арганізма галоўных этапаў гістарычнага развіцця (філагенезу) усяго рада продкаў.