Verbum

бі́рачны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да біркі. Бірачныя знакі.

бі́ржа, ‑ы, ж.

1. У капіталістычных краінах — установа для заключэння фінансавых і гандлёвых здзелак на каштоўныя паперы і тавары. Валютная біржа. Таварная біржа. // Будынак, у якім знаходзіцца гэта ўстанова.

2. Уст. Вулічная стаянка рамізнікаў. — Там ёсць Шпулькевіч, што раміаніцкую біржу як бы трымаў. Чорны.

•••

Біржа працы — пасрэдніцкая ўстанова па найму рабочай сілы.

Чорная біржа — тайны гандаль замежнай валютай.

[Ням. Börse.]

біржаві́к, ‑а, м.

У капіталістычных краінах — той, хто займаецца біржавымі аперацыямі; біржавы дзялок.

біржавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да біржы; ажыццяўляецца на біржы (у 1 знач.). Біржавыя здзелкі.

бі́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

1. Невялічкая дошчачка або кавалачак кардону, на якіх адзначаны вага, цана, месца прызначэння тавару, багажу. На кожнай рэчы вісела бірка з цаною.

2. перан. Характарыстыка (звычайна адмоўная), якая даецца каму‑н. па шаблону. [Стэфа Міхасю:] — Не ведаеш зусім чалавека і адразу — бірку яму. Нельга так да людзей. Савіцкі.

3. Уст. Зашпілька ў выглядзе кавалачкі дрэва замест гузіка.

4. Уст. Палачка, на якой нарэзамі вёўся ўлік чаго‑н.

бірма́нец,

гл. бірманцы.

бірма́нка,

гл. бірманцы.

бірма́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Бірмы, бірманцаў.

бірма́нцы, ‑аў; адз. бірманец, ‑нца, м.; бірманка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. бірманкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Бірмы.

біруза́, ‑ы, ж.

Каштоўны камень, непразрысты, блакітнага або зеленаватага колеру.

[Перс.]