Verbum

грані́льня, ‑і, ж.

Разм. Гранільная майстэрня.

грані́льшчык, ‑а, м.

Майстар, які займаецца граненнем.

грані́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да гранільшчык.

грані́т, ‑у, М ‑піце, м.

Цвёрдая зярністая горная парода, якая складаецца з кварцу, палявога шпату і слюды (скарыстоўваецца ў будаўніцтва).

[Іт. granito.]

грані́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да граніту. Гранітныя горы. // Зроблены з граніту. Гранітная трыбуна. Гранітны помнік.

граніто́левы, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з гранітолю. Кніга з гранітолевымі вокладкамі.

граніто́ль, ‑ю, м.

Тое, што і дэрмацін.

грані́тчык, ‑а, м.

Рабочы, які апрацоўвае граніт.

грані́ца, ‑ы, ж.

1. Прыродная або ўмоўная лінія, якая раздзяляе два сумежныя ўчасткі зямлі, дзве адміністрацыйна-тэрытарыяльныя адзінкі і пад.; мяжа. Рэчка паўставала перада мной не толькі як граніца сенажацей двух калгасаў, а як нейкая своеасаблівая мяжа паміж двума светамі: цяжкім мінулым і шчаслівым сённяшнім днём. Шуцько. // Лінія, якая раздзяляе тэрыторыі дзвюх дзяржаў. Дзяржаўная граніца. □ Цяпер мяне кліча Радзіма, І я на граніцу іду. Панчанка.

2. Мера дазволенага; край, рубеж. Аўгіння жартаваць жартавала, але граніц у сваіх дурасцях не пераступала. Колас.

•••

За граніцай — у замежных дзяржавах.

За граніцу — у замежныя дзяржавы.

З-за граніцы — з замежных дзяржаў.

грані́цца, ‑ніцца; незак.

1. Паддавацца граненню.

2. Зал. да граніць.