Verbum

юр, ✂, м.

Павышанае імкненне да задавальнення плоцевых пачуццяў.

• На яго напаў ю.

юр’еў, ✂:

• вось табе, бабка, і Юр’еў дзень — пра нечакана страчаную надзею, спыненне свабодных дзеянняў і пад. [першапачаткова пра непрыемнасць, якая ўзнікла Ў сувязі з абмежаваннем свабоды дзеянняў, перамяшчэння і пад.; звязана з адменай у канцы 16 ст. права прыгонных пераходзіць ад аднаго памешчыка да другога ў асенняе свята святога Юрыя].

юрлівец, ✂, м.

Чалавек, якому ўласціва сладастраснасць, павышанае імкненне да задавальнення палавых пачуццяў.

юрлівы, ✂.

Пажадлівы, поўны юру; які выражае юр.

• Ю. чалавек.
• Юрлівая усмешка.

|| наз. юрлівасць, ✂.

юродзівы, ✂.

1. Дурнаваты, блізкі да вар’яцтва.

   • Ю. хлопец.

2. Ва ўяўленні рэлігійных людзей: вар’ят, які валодае дарам прадказання.

юродства, ✂, н.

1. Стан бессвядомасці, вар’яцтва.

2. Недарэчны ўчынак, неразумныя паводзіны.

   • Рабіць ю.

юродстваваць, ✂; незак. (неадабр.).

Паводзіць сябе падобна юродзіваму (у 1 знач.).

юрта, ✂, ж.

Пераноснае, конусападобнай формы жыллё, крытае шкурамі ў некаторых качавых народаў Азіі і Паўднёвай Сібіры.

|| прым. юртавы, ✂.

юрыдычны, ✂.

1. Які мае адносіны да права​¹ (у 1 знач.), прававы.

   • Ю. доказ.
   • Юрыдычная тэрміналогія.
   • Юрыдычная кансультацыя.
   • Юрыдычная асоба.

2. Які адносіцца да работы юрыста.

   • Юрыдычная практыка.

юрысдыкцыя, ✂, ж. (спец.).

Правамоцнасць праводзіць суд, рашаць прававыя пытанні.

• Валодаць юрысдыкцыяй.
• Падлягаць чыёй-н. юрысдыкцыі.