Verbum

дваіцца, ✂; незак.

Здавацца падвоеным (пра зрокавае ўяўленне).

• У вачах дваіліся ўсе прадметы.
• Хто баіцца, таму ўваччу дваіцца (прыказка).

дваіць, ✂; незак.

1. Паўторна ўзорваць, пераворваць.

   • Д. поле.

2. Падзяляць на дзве часткі (спец.).

   • Д. скуры.

|| зак. падваіць, ✂.

|| наз. дваенне, ✂.

двайковы, ✂, (спец.).

Заснаваны на лічэнні двойкамі (парамі).

• Двайковая сістэма злічэння.

двайнік​¹, ✂, м.

Чалавек, які мае поўнае падабенства з другім чалавекам.

• Мой д.

двайнік​², ✂, м.

Двухпудовая гіра.

• Спартсмен практыкуецца з двайніком.

двайны, ✂.

1. Які складаецца з дзвюх аднародных частак, двух аднародных прадметаў.

   • Чамадан з двайным дном.

2. У два разы большы, падвойны.

   • Д. расход.

○

• Двайная бухгалтэрыя — від бухгалтарскага ўліку, пры якім уліковыя аперацыі адлюстроўваюцца двойчы ў розных кнігах.

двайняты, ✂, н. (разм.).

Двое дзяцей, якіх адначасова нарадзіла адна маці.

дванаццаціперсны:

• дванаццаціперсная кішка — пачатковая частка тонкай кішкі чалавека, якая ідзе ад страўніка [назву атрымала ад даўжыні, роўнай 12 пярстам, г.зн. пальцам, у іх папярочніку].

дванаццаць, ліч.

Лічба і колькасць 12.

• Тры разы па чатыры — д.
• Д. месяцаў.

|| парадкавы ліч. дванаццаты, ✂.

дваранін, ✂, м.

Асоба, якая належала да дваранства.

|| ж. дваранка, ✂.

|| прым. дваранскі, ✂.