Verbum

дачка, ✂, ж.

1. Асоба жаночага полу ў адносінах да сваіх бацькоў.

2. чаго. Жанчына як носьбіт лепшых рыс свайго народа, грамадства, краіны (высок.).

   • Вера Харужая — слаўная д. беларускага народа.

|| памянш.-ласк. дачушка і дочухна.

|| прым. даччын, ✂ і даччыны, ✂.

• Даччына сукенка.

дачнік, ✂, м.

Той, хто жыве, адпачывае летам на дачы .

• Летам тут сем’ямі жывуць дачнікі.

|| ж. дачніца, ✂.

дачуцца, ✂; зак.

Даведацца з чутак, якія дайшлі.

• Пра пажар ён дачуўся ўчора.
• Аб узнагародзе старшыня дачуўся толькі сёння.

|| незак. дачувацца, ✂.

даччыны, ✂.

1. гл. дачка.

2. Які ўтварыўся ў выніку аддзялення ад чаго-н. (спец.).

   • Даччыная фірма.

дачыненне, ✂, н.

Сувязь з кім-, чым-н.; адносіны да каго-, чаго-н.

• Мець д. да справы.

дачырвана, прысл.

Да чырвонага колеру.

• Жалеза распалілася д.

дачыста, прысл.

1. Да чысціні.

   • Вымыць д.

2. перан. Падчыстую, нічога не пакідаючы (разм.).

   • З’елі ўсё д.
   • Абакралі д.

дачытаць, ✂; зак.

1. Скончыць чытанне чаго-н.

   • Д. раман.

2. Прачытаць да якога-н. месца.

   • Д. кнігу да другога раздзела.

|| незак. дачытваць, ✂.

дашак, ✂, м. (абл.).

Стрэшка над студняй.

• Адрамантаваць д.

|| прым. дашкавы, ✂.

дашкольнік, ✂, м.

1. Дзіця дашкольнага ўзросту.

   • Рэгістрацыя дашкольнікаў.

2. Педагог, які займаецца з дзецьмі дашкольнага ўзросту (разм.).

|| ж. дашкольніца, ✂.