Verbum

хамаваты, ✂.

Схільны да хамства, грубы.

|| наз. хамаватасць, ✂.

хамелеон, ✂, м.

1. Жывёліна цёплых краін, здольная мяняць афарбоўку покрыва ў залежнасці ад колеру акаляючага асяроддзя.

2. перан. Чалавек, які часта мяняе свае думкі і погляды ў залежнасці ад абставін.

|| прым. хамелеонавы, ✂ і хамелеонскі, ✂.

хамець, ✂; незак. (разм.).

Станавіцца хамам, пачынаць весці сябе па-хамску.

|| зак. ахамець, ✂.

хам’ё, ✂, н., зб. (разм. груб.).

Хамы.

• Трэба пазбаўляцца ад хам’я.

хаміць, ✂; незак. (разм.).

Паводзіць сябе груба і бесцырымонна.

• Х. дарослым.

|| зак. нахаміць, ✂.

хамса, ✂, ж.

Дробная марская рыба, якая ўжыв. ў кансерваваным выглядзе; анчоўс.

|| прым. хамсовы, ✂.

хамскі, ✂.

Уласцівы хаму, грубы, бесцырымонны.

• Хамскія адносіны.

хамства, ✂, н.

Хамскія паводзіны, грубасць, нахабнасць, бесцырымоннасць.

• Трэба выкараняць х.

хамула, ✂, м. (разм. груб.).

Хам.

• Маўчаць, хамула!

хамут, ✂, м.

1. Частка вупражы ў выглядзе драўлянага каркаса (клешчаў), абкладзенага з унутранага боку мяккім лямцам (хамуцінай), якая надзяваецца каню на шыю.

   • Хто згадзіўся надзець шоры, той надзене і х. (з нар.).

2. перан. Абуза, клопаты, паднявольнае становішча (разм.).

   • Зняць х. з сябе.

3. Прыстасаванне кальцавой формы для змацоўвання, злучэння чаго-н. (спец.).

4. Грубы, некультурны чалавек, хам (разм. груб.).

|| памянш. хамуцік, ✂.

|| прым. хамутны, ✂.