Verbum

разважлівы, ✂.

1. Які любіць падумаць, разважыць.

   • Старэйшы брат больш р.

2. Які выяўляе развагу, здольнасць разважаць.

   • Гаворка ў яго разважлівая.

|| наз. разважлівасць, ✂.

разважнічацца, ✂; зак. (разм.).

Пачаць паводзіць сябе занадта важна, стаць не ў меру важным.

• Разважнічаўся новы начальнік.

разважны​¹ ✂ прым.

1. Якому ўласціва развага, роздум; разважлівы.

   • Дзядзька — чалавек р.: спачатку падумае, а потым скажа.

2. Які змяшчае ў сабе павучанне, параду і пад.

   • Разважнае слова.

3. Спакойны, паважны, размераны.

   • Ісці разважным крокам.

|| наз. разважнасць, ✂.

разважны​² ✂ прым.

Такі, які прадаецца на вагу.

• Разважное масла.

разважыць, ✂; зак.

Раздзяліць на часткі пры дапамозе вагаў.

• Р. муку.
• Р. цукар.

|| незак. разважваць, ✂.

развал, ✂, м.

Поўны разлад, разруха, беспарадак.

• Р. у гаспадарцы.

развалачы, ✂; зак.

1. Расцягнуць па частках у розныя бакі.

   • Р. бярвенне.

2. Раскрасці (разм.).

   • Р. дабро.

|| незак. развалакаць, ✂ і развалакваць, ✂.

развалачыцца, ✂; зак. (разм.).

Пачаць часта і доўга валачыцца, хадзіць усюды.

• Развалачыўся хлопец, кожную ноч недзе цягаецца.

разваліна, ✂, ж.

1. мн. Рэшткі разбуранай пабудовы ці паселішча, руіны.

   • Разваліны горада.

2. перан. Пра старога або разбітага хваробай чалавека (разм.).

   • Ён нагадваў жывую разваліну.

развалісты, ✂ (разм.).

З пахістваннем з боку на бок.

• Ісці развалістай паходкай.

|| наз. развалістасць, ✂.