Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

срыв м.

1. (действие) зрыў, род. зры́ву м.; неоконч. зрыва́нне, -ння ср.;

2. (нарушение нормального хода, развития) зрыў, род. зры́ву м.

срыва́ниеI

1. зрыва́нне, -ння ср.;

2. зрыва́нне, -ння ср.; здзіра́нне, -ння ср.;

3. спаганя́нне, -ння ср.; см. срыва́тьI.

срыва́ниеII ско́пванне, -ння ср.; см. срыва́тьII.

срыва́тьI несов. (к сорва́ть)

1. зрыва́ць;

2. (брать лишнее) зрыва́ць; здзіра́ць; лупі́ць;

3. (вымещать) спаганя́ць; см. сорва́ть 1, 2, 4.

срыва́тьII несов. (к срыть) ско́пваць.

срыва́тьсяI несов., возвр., страд., в разн. знач. зрыва́цца; см. сорва́ться, срыва́тьI 1.

срыва́тьсяII несов., страд. ско́пвацца; см. срыва́тьII.

срыва́ющийся

1. прич. які́ (што) зрыва́ецца; см. срыва́тьсяI;

2. прил. (о голосе) зры́вісты.

срывка́ нареч., разг. рыўко́м.

сры́вщик неодобр. зры́ўшчык, -ка м.;