пожира́тельница пажыра́льніца, -цы ж.;
пожира́ть несов.
1. (поедать) е́сці, з’яда́ць; пажыра́ць;
2. перен. (поглощать) паглына́ць;
3. перен. (об огне, пламени) пажыра́ць;
пожира́ться страд.
1. е́сціся, з’яда́цца; пажыра́цца;
2. паглына́цца;
3. пажыра́цца; см. пожира́ть;
пожира́ющий
1. прич. які́ (што) есць, які́ (што) з’яда́е; які́ (што) пажыра́е; які́ (што) паглына́е; см. пожира́ть;
2. прил. паглына́льны; пажыра́льны.
пожирне́е сравн. ст.
1. нареч. (тро́хі) тлусце́й; см. жи́рно;
2. прил. (тро́хі) тлусце́йшы; (тро́хі) таўсце́йшы; (тро́хі) сыце́йшы; см. жи́рный;
пожирне́ть сов., разг. патлусце́ць, пасыце́ць.
пожи́тки разг. мана́ткі, -каў ед. нет, пажы́ткі, -каў ед. нет.
пожи́ть сов. пажы́ць;
◊
поживём — уви́дим погов. пажывём — паба́чым.
по́жнивный с.-х. пажні́ўны, паржы́шчавы;
по́жнивные культу́ры пажні́ўныя (паржы́шчавыя) культу́ры;