Verbum

wypaczać się

незак. скрыўляцца

wypaczenie

н.

1. скрыўленне;

2. перан. скажэнне, перакручванне

wypaczyć

зак.

1. скрывіць;

wypaczyć drzwi — скрывіць дзверы;

2. перан. сказіць, перакруціць;

wypaczyć charakter перан. сапсаваць характар

wypaczyć się

зак. скрывіцца;

deski się ~ły — дошкі скрывіліся (пакрывіліся)

wypad, ~u

м.

1. спарт. выпад;

2. выхадка

wypadać

wypada|ć

незак.

1. выпадаць; вывальвацца;

2. выбягаць;

3. ~a безас. зручна, ёмка;

wypadać go odwiedzić — зручна яго наведаць;

nie wypadać — нязручна, няёмка;

~łoby — варта было б; належала б;

na jedno wypadać — усё роўна

wypadek, ~ku

wypad|ek

м.

1. выпадак; факт;

na ~ek — на выпадак;

w żadnym ~ku — ні ў якім разе;

~ek chciał, że ... — так здарылася, што ...;

2. няшчасны выпадак; аварыя;

zginąć w ~ku — загінуць ад няшчаснага выпадку;

3. здарэнне; падзея;

~ki historyczne — гістарычныя падзеі

wypadkiem

выпадкова

wypadkowość

ж. колькасць няшчасных выпадкаў

wypadkowy

wypadkow|y

1. які датычыць няшчасных выпадкаў; аварыйны;

2. раўнадзейны;

3. ~a ж. фіз., мат. раўнадзейная