Verbum

doprząc

зак. прыпрэгчы

doprzęgać

незак. прыпрагаць

dopukać się

зак. дастукацца

dopust, ~u

м. удар лёсу; кара; наканаванне;

dopust boży — божая кара

dopuszczać

dopuszcz|ać

незак.

1. дапускаць, падпускаць;

2. дазваляць, дапускаць;

nie ~ę do tego — я гэтага не дазволю (не дапушчу);

~ać możliwość — дапускаць магчымасць (мажлівасць)

dopuszczać się

незак. czego дапускаць рабіць што;

dopuszczać się przestępstwa — здзейсніць злачынства

dopuszczalny

дапушчальны

dopuszczenie

н. дапушчэнне

dopuścić

зак.

1. дапусціць;

dopuścić do nadużyć — дапусціць да злоўжыванняў;

2. дапусціць; дазволіць;

dopuścić kogo do głosu — даць каму дазвол гаварыць; даць права голасу;

dopuścić kogo do egzaminu — дапусціць каго да экзамена (да іспытаў)

dopuścić się

зак. czego учыніць; здзейсніць;

dopuścić się zbrodni — зрабіць (учыніць, здзейсніць) злачынства