істу́жачны і сту́жачны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і істужкавы.
істу́жачны і сту́жачны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і істужкавы.
істу́жка і сту́жка, ‑і,
1. Палоска каляровай тканіны, якая скарыстоўваецца для ўпрыгожання, аблямоўкі і інш. мэт.
2. Доўгая вузкая палоска з якога‑н. матэрыялу, якая служыць для тэхнічных і іншых патрэб.
3.
4. Рухомае перадатачнае палатно ў некаторых механізмах, транспартных прыстасаваннях.
•••
істу́жкавы і сту́жкавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да істужкі (у 1 знач.).
2. Які мае выгляд, форму істужкі, вузкі і доўгі.
3. З рухомым палатном, лентай, пасам (пра розныя прыстасаванне механізмы).
істужкападо́бны і стужкападо́бны, ‑ая, ‑ае.
Які мае выгляд, форму істужкі.
с,
1. Дзевятнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «эс».
2. Глухі, свісцячы, пярэднеязычны, шчылінны зычны гук.
с..., (
I. Ужываецца пры ўтварэнні дзеясловаў і надае ім значэнні:
1. Убіранне чаго‑н. з паверхні або наогул адкуль‑н., напрыклад:
2. Рух зверху ўніз; перамяшчэнне туды і назад, напрыклад:
3. Злучэнне: а) змацаванне, напрыклад:
4.
5. Рэзультатыўнасць: а) паўната, інтэнсіўнасць, наступленне якога‑н. стану, напрыклад:
II. Утварае форму закончанага трывання некаторых дзеясловаў, напрыклад:
III. Ужываецца пры ўтварэнні прыслоўяў са значэннем месца, напрамку, прычыны ад ускосных склонаў назоўнікаў, напрыклад:
са, (
Ужываецца замест прыназоўніка «з» перад словамі, якія пачынаюцца са збегу зычных, дзе першымі з’яўляюцца «с», «з», «ж», «ш», «м», напрыклад:
са...,
I. Выкарыстоўваецца пры ўтварэнні дзеясловаў замест прыстаўкі «с...»: 1) перад двума і больш зычнымі, напрыклад:
II. Выкарыстоўваецца для ўтварэння назоўнікаў і прыметнікаў, якія абазначаюць сумеснасць дзеяння, напрыклад:
саа́м,
саа́мка,