Verbum

анлайнавы слоўнік

карані́сты

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	карані́сты	карані́стая	карані́стае	карані́стыя
Р.	карані́стага	карані́стай карані́стае	карані́стага	карані́стых
Д.	карані́стаму	карані́стай	карані́стаму	карані́стым
В.	карані́сты (неадуш.) карані́стага (адуш.)	карані́стую	карані́стае	карані́стыя (неадуш.) карані́стых (адуш.)
Т.	карані́стым	карані́стай карані́стаю	карані́стым	карані́стымі
М.	карані́стым	карані́стай	карані́стым	карані́стых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

карані́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

карані́чны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	карані́чны	карані́чная	карані́чнае	карані́чныя
Р.	карані́чнага	карані́чнай карані́чнае	карані́чнага	карані́чных
Д.	карані́чнаму	карані́чнай	карані́чнаму	карані́чным
В.	карані́чны (неадуш.) карані́чнага (адуш.)	карані́чную	карані́чнае	карані́чныя (неадуш.) карані́чных (адуш.)
Т.	карані́чным	карані́чнай карані́чнаю	карані́чным	карані́чнымі
М.	карані́чным	карані́чнай	карані́чным	карані́чных

Крыніцы: piskunou2012.

Карані́шацы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Кара́нная

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

кара́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

кара́ннік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: nazounik2008.

каранні́к

‘конь’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

каранні́к

‘вулей’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

карано́ваны

прыметнік, адносны

Крыніцы: krapivabr2012.