дыхтава́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
1-я ас. |
дыхту́ю |
дыхту́ем |
2-я ас. |
дыхту́еш |
дыхту́еце |
3-я ас. |
дыхту́е |
дыхту́юць |
Прошлы час |
м. |
дыхтава́ў |
дыхтава́лі |
ж. |
дыхтава́ла |
н. |
дыхтава́ла |
Загадны лад |
2-я ас. |
дыхту́й |
дыхту́йце |
Дзеепрыслоўе |
цяп. час |
дыхту́ючы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
дыхто́ўна
прыслоўе, утворана ад прыметніка
станоўч. |
выш. |
найвыш. |
дыхто́ўна |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012.
дыхто́ўнасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
Н. |
дыхто́ўнасць |
Р. |
дыхто́ўнасці |
Д. |
дыхто́ўнасці |
В. |
дыхто́ўнасць |
Т. |
дыхто́ўнасцю |
М. |
дыхто́ўнасці |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
дыхто́ўны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
м. |
ж. |
н. |
- |
Н. |
дыхто́ўны |
дыхто́ўная |
дыхто́ўнае |
дыхто́ўныя |
Р. |
дыхто́ўнага |
дыхто́ўнай дыхто́ўнае |
дыхто́ўнага |
дыхто́ўных |
Д. |
дыхто́ўнаму |
дыхто́ўнай |
дыхто́ўнаму |
дыхто́ўным |
В. |
дыхто́ўны (неадуш.) дыхто́ўнага (адуш.) |
дыхто́ўную |
дыхто́ўнае |
дыхто́ўныя (неадуш.) дыхто́ўных (адуш.) |
Т. |
дыхто́ўным |
дыхто́ўнай дыхто́ўнаю |
дыхто́ўным |
дыхто́ўнымі |
М. |
дыхто́ўным |
дыхто́ўнай |
дыхто́ўным |
дыхто́ўных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
дыхце́ць
дзеяслоў, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
1-я ас. |
- |
- |
2-я ас. |
- |
- |
3-я ас. |
дыхці́ць |
дыхця́ць |
Прошлы час |
м. |
дыхце́ў |
дыхце́лі |
ж. |
дыхце́ла |
н. |
дыхце́ла |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
дыцукры́д
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
дыцукры́д |
дыцукры́ды |
Р. |
дыцукры́ду |
дыцукры́даў |
Д. |
дыцукры́ду |
дыцукры́дам |
В. |
дыцукры́д |
дыцукры́ды |
Т. |
дыцукры́дам |
дыцукры́дамі |
М. |
дыцукры́дзе |
дыцукры́дах |
Крыніцы:
piskunou2012.
дыцынадо́нт
‘вымерлае млекакормячае’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
Н. |
дыцынадо́нт |
дыцынадо́нты |
Р. |
дыцынадо́нта |
дыцынадо́нтаў |
Д. |
дыцынадо́нту |
дыцынадо́нтам |
В. |
дыцынадо́нта |
дыцынадо́нтаў |
Т. |
дыцынадо́нтам |
дыцынадо́нтамі |
М. |
дыцынадо́нце |
дыцынадо́нтах |
Крыніцы:
piskunou2012.
дыцыя́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
Н. |
дыцыя́н |
Р. |
дыцыя́ну |
Д. |
дыцыя́ну |
В. |
дыцыя́н |
Т. |
дыцыя́нам |
М. |
дыцыя́не |
Крыніцы:
piskunou2012.