Клекану́ць ’прапасці’ (Фед. Рук.). Гл. клекнуць.
Клеката́ць ’крычаць падобна некаторым птушкам’, ’бурліць, кіпець, булькаць’ (ТСБМ, Сержп. Грам., ТС, Мат. Гом.), ’смяяцца’ (Нар. лекс.). Гл. клакатаць.
◎ *Кле́кнуць, кле́кнуты ’схіляцца’ (Выг.). Гл. клякаць.
◎ Кле́ктаць кл́екты ’пакрываць сценкі вулея воскам’ (Анох.). Гл. клёк 2.
◎ Клемба́ты ’клышаногі’ (ТС). Гл. клембы.
◎ Кле́мбаць ’ісці кульгаючы’ (ТС). Гл. клембы.
◎ Кле́мбы ’абутак на драўлянай падэшве’ (Мат. Маг.). Гл. клумбы.
◎ Кле́мікі ’тэпці’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. клембы (там жа, 2, 471). Клемікі < клембікі.
◎ Кле́мка 1 ’ўчастак зямлі квадратнай ці прамавугольнай формы ў канцы шнуроў, мізэрны ўчастак зямлі, града’ (Яшк.). Слова, відаць, нямецкага паходжання. Параўн. ням. klamm ’вузкі, цесны’. Непасрэдная крыніца невядомая.
◎ Кле́мка 2 ’божая кароўка’ (Шатал.). Параўн. клемка© (гл.).
◎ Кле́мпа ’павольная (?) жанчына’: «С такою клемпаюніхто не вжэвэ». Параўн. літ. klumpė ’распусніца’ (Сл. паўн.-зах., 474). Параўн., аднак, польск. klępa ’тоўстая неахайная жанчына’, якое можна лічыць непасрэднай крыніцай беларускага слова. Аб польск. klępa гл. Слаўскі, 2, 218–219.