Клаката́ць 1 ’бурліць, булькатаць, клекатаць’ (Яруш., Сцяшк.). Гл. клекатаць. Ст.-рус. клокотати, ст.-слав. клокотати ’тс’, балг. клокоти, серб.-харв. клоко̀тати, чэш. klokotati, славац. klokotať ’тс’. Гэтыя дзеясловы можна лічыць вытворнымі ад клокот. Прасл. klokotati < klokotъ < klokati + ‑otъ.
Клаката́ць 2 ’сварыцца’ (Мат. Гом.). Да клакатаць 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)