Verbum

і́дал, ‑а, м.

1. Статуй, скульптура, якім язычнікі пакланяліся як бажаству. Дзікунскі ідал. □ Не веру ідалам паганым, Што выразаюць разьбяры, Бажкам не веру маляваным, Што мажуць фарбай маляры. Купала.

2. перан. Пра таго, хто з’яўляецца прадметам абажання або нізкапаклонства. Жанчына павінна быць жанчынай, а не муміяй, якая дзеля свайго ідала адраклася ад усяго зямнога. Лобан.

3. Лаянк. Нягоднік. — Жартачкі — сто гусей перадушыў — ідал! Ваданосаў.

[Ад грэч. eidōlon — скульптура, малюнак.]

ідалапакло́ннік, ‑а, м.

Той, хто пакланяецца ідалам (у 1 знач.).

ідалапакло́нніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ідалапаклонніка, ідалапаклонства.

ідалапакло́нства, ‑а, н.

Пакланенне ідалам як рэлігійны культ.

і́дальскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ідала (у 1 знач.). Ідальскія капішчы.