Verbum

этнагеагра́фія, ‑і, ж.

Навуковая дысцыпліна, якая знаходзіцца на стыку этнаграфіі з геаграфіяй і вывучае размяшчэнне этнічных супольнасцей, асаблівасці іх рассялення і тэрытарыяльных узаемаадносін у цеснай залежнасці ад сацыяльна-эканамічных, палітычных, прыродных і іншых фактараў.

этнагене́з, ‑у, м.

Паходжанне якога‑н. народа. Этнагенез славян.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і genesis — паходжанне.]

этнаграфі́зм, ‑у, м.

Наіўнасць этнаграфічных рыс, асаблівасцей, апісанняў, дэталей дзе‑н. (у кнізе, п’есе і пад.).

этнаграфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да этнаграфіі. Этнаграфічны музей. Этнаграфічнае даследаванне. □ У канцы 1912 г. для ўдзелу ў этнаграфічным вечары ў Пецярбург другі раз прыехаў Ігнат Буйніцкі. Ліс. Найбольш раннімі працамі Філіповіча ў галіне графікі з’яўляюцца этнаграфічныя замалёўкі. Шматаў.

этнагра́фія, ‑і, ж.

1. Навука, аб’ектам вывучэння якой з’яўляецца матэрыяльная і духоўная культура народаў і іх культурна-гістарычныя ўзаемаадносіны.

2. Сукупнасць усіх асаблівасцей быту, культуры, звычаяў якога‑н. парода, народнасці. мясцовасці і пад. Этнаграфія Палесся.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і graphō — пішу.]

этналагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да этналогіі. Этналагічнае даследаванне.

этнало́гія, ‑і, ж.

Народазнаўства; у буржуазнай навуцы тэрмін супрацьстаўляецца апісальнай этнаграфіі.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і lógos — вучэнне.]

этнані́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.

Раздзел анамастыкі, які вывучае паходжанне і функцыяніраванне этнонімаў (назваў нацый, народаў, народнасцей, плямён і пад.).

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і ónyma — імя, назва.]

этнані́мія, ‑і, ж.

Сукупнасць назваў народаў, народнасцей і іншых этнічных супольнасцей.

э́тнас, ‑у, м.

Гістарычна ўзнікшы від устойлівай сацыяльнай групоўкі людзей, прадстаўленай племем, народнасцю, нацыяй.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ.]