цэпелі́н, ‑а, м.
Дырыжабль з металічным каркасам, абцягнутым тканінай.
[Ад уласнага імя ням. канструктара Ф. Цэпеліна, які пабудаваў у 1900 г. першы такі дырыжабль.]
цэ́пень, ‑я, м.
Стужачны чарвяк; саліцёр.
цэ́пкасць, ‑і, ж.
Разм. Уласцівасць цэпкага. Цяжкавата Міхасю даецца тэхніка, але ж у яго такая прага да ўсяго новага, такая цэпкасць да справы. Кулакоўскі.
цэ́пкі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і учэпісты. Наблытана шмат павуціны, Расстаўлены цэпкія сеці. Колас. Цэпкім праніклівым позіркам Аляксей зірнуў на сяржанта. Мележ.
цэ́ра, ‑ы, ж.
Уст. Высушаны грыб, які запальваецца ад іскры пры высяканні агню. А дзед тым часам кончыў лыка драць, Галля ды буралому нанасіў, На цэру высек іскру красівом, Падзьмуў, і ўміг ахоплены агнём Лом разгарэўся. Танк. Коля знайшоў ля рэчкі блішчасты востры каменьчык, выняў з кішэні крэсіва і цэру, пачаў высякаць іскру. Ставер.
цэ́равы, ‑ая, ‑ае.
Уст. Які мае адносіны да цэры.
цэрапла́стыка, ‑і, ДМ ‑тыпы, ж.
Скульптура з воску.
[Ад лац. cera — воск і слова пластыка.]
цэ́рбер, ‑а, м.
Уст.
1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі — люты трохгаловы сабака са змяіным хвастом, які ахоўваў уваход у падземнае царства.
2. перан. Злосны, люты вартавы. — То павольна! — крыкнуў Нявіднаму чорны астрожны цэрбер і штурхануў яго ў плечы. Колас.
[Ад лац. Cerberus з грэч. Kérberos.]
цэ́ркаўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.
Памянш.-ласк. да царква (у 2 знач.); невялікая царква.
цэ́рыевы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да цэрыю, змяшчае ў сабе цэрый. Цэрыевы раствор. Цэрыевае злучэнне.