Verbum

цэнтрыфугава́цца, ‑гуецца; незак.

Зал. да цэнтрыфугаваць.

цэнтрыфугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак. і незак., што.

Спец. Раздзяліць (раздзяляць) неаднародныя сумесі пры дапамозе дзеяння цэнтрабежных сіл.

цэнтрыфуга́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да цэнтрыфугі, з’яўляецца цэнтрыфугай. Цэнтрыфугальная машына.

цэнтрыфу́жны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Тое, што і цэнтрыфугальны. Цэнтрыфужная машына.

цэнтры́чнасць, ‑і, ж.

Спец. Якасць цэнтрычнага.

цэнтры́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Круглы, у выглядзе ратонды (пра форму пабудовы).

цэнтурыён, ‑а, м.

Гіст. Начальнік цэнтурыі (у 1 знач.).

[Лац. centurio, centurionis.]

цэнту́рыя, ‑і, ж.

Гіст.

1. Частка легіёна, ваеннае падраздзяленне ў старажытным Рыме, першапачаткова колькасцю ў сто чалавек.

2. Група грамадзян у старажытныя Рыме, якая ўтваралася пры падзеле насельніцтва па маёмаснаму цэнзу.

[Лац. centuria.]

цэнтыфо́лія, ‑і, ж.

Махровая садовая ружа.

[Лац. centifolia — стопялёсткавая.]

цэп, ‑а; мн. цапы, ‑оў; м.

У сялянскім побыце ўсходніх славян і іншых народаў — ручная драўляная прылада для малацьбы збожжа, якая складаецца з цапільна і прымацаванага да яго гужыкам біча. Наперадзе чакала работа цяжкая і доўгая: малацьба. Абабіць цапамі ўсю збажыну нялёгка. Чарнышэвіч.