Verbum

атупе́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. атупець.

атупе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Страціць (у выніку зморанасці, хваробы і пад.) здольнасць разумець, усведамляць; стаць някемлівым, тупым. За гэты дзень, нават, праўдзівей сказаць, за гэтыя гадзіны, ён [Стафанковіч] атупеў, быццам адзеравянеў. Чорны.

атупле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. атупляць.

атупля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак.

Пры дапамозе пэўнага ўздзеяння на разумовыя здольнасці чалавека прыводзіць да атупення.

атуха́ць, ‑ае.

Незак. да атухнуць.

ату́хнуць, ‑не; пр. атух, ‑ла; зак.

Паслабець, перастаць зырка гарэць.

ату́шаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атушыць.

атушы́ць, атушу, атушыш, атушыць; зак., што.

Разм. Прымусіць атухнуць; патушыць. Атушыць агонь. // перан. Паслабіць развіццё якога‑н. працэсу, дзеяння.

атынкава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атынкаваць.

атынкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак.

Пакрыць сцены, столь тынкам.