ату́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да атуліць.
атуля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.
1. Незак. да атуліцца.
2. Зал. да атуляць.
атуля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да атуліць.
атума́нены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад атуманіць.
атума́ніцца, ‑нюся, ‑нішся, ‑ніцца; зак.
1. Зацягнуцца, накрыцца туманам, смугою; затуманіцца. // Зацягнуцца, страціць празрыстасць (пра вочы).
2. перан. Страціць здольнасць ясна думаць, разважаць; затуманіцца. [Стэфа:] — Атуманілася галава... Усё пераблыталася. Савіцкі.
атума́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.
1. што. Зацягнуць, пакрыць туманам, смугою; затуманіць.
2. перан.; каго-што. Пазбавіць магчымасці ясна думаць, разважаць. Ап’яніў [лес] багуном надоўга. Атуманілі розум дурніцы. Бічэль-Загнетава. Адчуванне блізкай радасці адсунула, атуманіла нейкім бяздумным мроівам усё тое, што было на апошнім часе. Савіцкі.
атума́ньвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да атуманіцца.
2. Зал. да атуманьваць.
атума́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да атуманіць.
атупе́ласць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан атупелага. Такія моманты бывалі ў жыцці Сашкі Стафанковіча, момантны жывёльны страх быццам бы прарываў атупеласць яго галавы і сэрца. Чорны.
атупе́лы, ‑ая, ‑ае.
Які страціў здольнасць разумець. У гэтыя хвіліны ён быў як атупелы. Чорны. // Які выяўляе атупенне сваім знешнім выглядам.