атле́т, ‑а, М ‑леце, м.
1. Спартсмен, які займаецца атлетыкай. Атлет найлягчэйшай вагі.
2. Чалавек моцнага складу і вялікай фізічнай сілы.
[Ад грэч. athletes — барэц, асілак.]
атлеты́зм, ‑у, м.
Добра развітыя фізічныя якасці спартсмена; накіраванасць трэніровак на развіццё такіх якасцей.
атле́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
Сістэма гімнастычных практыкаванняў, якія развіваюць сілу, спрыт, вынослівасць.
•••
Лёгкая атлетыка — від спорту, які ахоплівае хадзьбу, бег, скачкі, кіданне кап’я, дыска, штурханне ядра і пад.
Цяжкая атлетыка — комплекс фізічных практыкаванняў па падыманню цяжараў (штангі, гіры, гантэлі і інш.).
атлеты́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае дачыненне да атлетыкі. Атлетычныя практыкаванні.
2. Які мае дачыненне да атлета; уласцівы атлету. Атлетычны склад. Атлетычныя плечы. Атлетычны выгляд.
атлёт, ‑а, М ‑лёце, м.
Разм. Быстры, рашучы, лоўкі, адчайны малады чалавек. Дзеўка яна [Ганна] не цаца была, а Ванька — атлёт. Век бы ён Ганны не ўзяў, каб на Грыбава дабро не пагнаўся. Брыль. [Мітрафан:] — Слаўны, братка, у цябе сувязны. Атлёт! Бажко. У гэтым стомленым, азызлым і, мусіць, маральна зламаным чалавеку цяжка было пазнаць былога віленскага фарсуна, атлёта і бадзёрага прыгажуна-мужчыну. Карпюк.
атлумі́ць, атлумлю, атлуміш, атлуміць; зак., чаго-што.
Разм. Затуманіць шумам, крыкам; адурманіць; збіць з толку, з тропу, з панталыку. Атлуміць галаву.
атлу́млены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад атлуміць.
2. у знач. прым. Даведзены крыкам, шумам, мітуснёю да адурэння, выбіты з нармальнага стану.
атлусце́ласць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан атлусцелага.
атлусце́лы, ‑ая, ‑ае.
Які стаў прыкметна тлустым. Яны [Язэп і Гальяш] стаялі побач. Здаравенныя, з фальварковымі атлусцелымі мордамі. Караткевіч.
атлусце́нне, ‑я, н.
Стан паводле знач. дзеясл. атлусцець.