Verbum

антрапа...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на адносіны іх да чалавека.

антрапаге́н, ‑у, м.

Спец. Апошні перыяд геалагічнай гісторыі Зямлі, які налічвае ад 1,7 млн. да 3,5 млн. год і звязаны з узнікненнем чалавека.

[Ад грэч. ánthrōpos — чалавек і genos — зараджэнне.]

антрапаге́навы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да антрапагену, звязаны з антрапагенам. Антрапагенавы перыяд працягваецца і зараз.

антрапагене́з, ‑у, м.

Раздзел антрапалогіі, які вывучае працэсы эвалюцыі чалавека на розных этапах.

[Ад грэч. ánthrōpos — чалавек і genesis паходжанне.]

антрапаге́нны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да чалавека, звязаны з дзейнасцю чалавека.

•••

Антрапагенны ландшафт — геаграфічны ландшафт, у фарміраванні якога адыграла ролю гаспадарчая дзейнасць чалавека.

Антрапагенны рэльеф — рэльеф, зменены або створаны дзейнасцю чалавека.

Антрапагенныя глебы — глебы, якія ўтварыліся ў выніку свядомай, мэтанакіраванай дзейнасці людзей (парніковыя глебы).

антрапагра́фія, ‑і, ж.

1. Графічны наказ формы цела і касцей чалавека.

2. Апісанне асобных чалавечых рас і народнасцей.

антрапалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да антрапалогіі. Антрапалагічная літаратура. Антрапалагічны музей.

антрапало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае біялагічную прыроду чалавека.

[Ад. грэч. ánthrōpos — чалавек і logos — вучэнне.]

антрапамарфі́зм, ‑у, м.

1. Адна з форм анімізму — перанясенне псіхічных уласцівасцей чалавека на з’явы і прадметы прыроды.

2. Уяўленне багоў у выглядзе людзей, якое ўласціва для многіх рэлігій.

[Ад грэч. ánthrōpos — чалавек і morphe — від.]

антрапамарфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да антрапамарфізму.