Verbum

дэнці́н, ‑у, м.

Моцнае косцепадобнае рэчыва, якое складае асноўную масу зуба.

[Ад лац. dens, dentis — зуб.]

дэпазі́т, ‑у, М ‑зіце, м.

Грошы або каштоўныя паперы, якія ўносяцца ў крэдытную ўстанову (банк, натарыяльную кантору і пад.) для перадачы іх крэдытору або для хавання.

[Ад лац. depositum — рэч, здадзеная для хавання.]

дэпазі́тар, ‑а, м.

Укладчык дэпазіту.

дэпазіта́рый, ‑я, м.

У міжнародным праве — дзяржава або міжнародная арганізацыя — захавальнік аўтэнтычнага тэксту міжнароднага многабаковага дагавора, здадзенага ў яго архівы па згодзе ўдзельнікаў дагавора.

[Ад лац. depositum — рэч, здадзеная на захаванне.]

дэпазі́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэпазіту. Дэпазітная квітанцыя.

дэпане́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Тое, што і дэпазітар.

2. Асоба, якой належыць грашовая сума, не выплачаная прадпрыемствам або ўстановай па якой‑н. прычыне ва ўстаноўлены тэрмін.

дэпане́нцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэпанента. Дэпаненцкі рахунак.

дэпані́раванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дэпаніраваць.

дэпані́равацца, ‑руецца; незак.

Зал. да дэпаніраваць.

дэпані́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

1. Унесці (уносіць) дэпазіт.

2. Перадаць (перадаваць) на захаванне. Дэпаніраваць ратыфікацыйныя граматы.

[Ад лац. deponere.]