Verbum

флексато́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, які складаецца з стальной гібкай пласцінкі і двух шарыкаў на гібкіх ножках, прымацаваных да аднаго канца гэтай пласцінкі.

[Ням. Flexaton ад лац. flexio — выгіб і грэч. tónos — павышэнне голасу, тон.]

фле́ксія, ‑і, ж.

Тое, што і канчатак.

•••

Унутраная флексія — змяненне гукаў у корані слова, якое служыць для ўтварэння граматычных форм.

[Лац. flexio — выгіб, згінанне.]

флексу́ра, ‑ы, ж.

Спец. Ступенепадобны выгіб слаёў горных народ у выніку дэфармацыі зямной кары.

[Ад лац. flexura — выгіб, крывізна.]

флекты́ўнасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць флектыўнага.

флекты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да флексіі, утварае формы пры дапамозе флексіі. Флектыўны лад мовы.

•••

Флектыўныя мовы — мовы, якія ўтвараюць формы слоў пры дапамозе флексій (у тым ліку і пры дапамозе ўнутраных флексій).

флекці́раванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. флекціраваць.

флекці́равацца, ‑руецца; незак.

Спец. Змяняцца па флексіях.

флекці́раваць, ‑руе; незак.

Спец. Утвараць формы пры дапамозе флексій.

флец, ‑у, м.

Спец. Гарызантальны пласт карыснай горнай пароды.

[Ням. Flöz.]

фле́цавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да флецу; які складаецца з флецу. Флецавыя пароды.