уруча́льнік, ‑а, м.
Уст. Той, хто ўручае што‑н.
уру́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад уручыць.
уруча́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да уручаць.
уруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да уручыць.
уручну́ю, прысл.
Ручным спосабам, без выкарыстання машын. Шыць уручную. □ [Перчанка:] — Усё давялося рабіць уручную: араць, сеяць, касіць, жаць, малаціць. Жычка.
уручы́ць, уручу, уручыш, уручыць; зак., каго-што, каму-чаму.
Перадаць з рук у рукі, аддаць асабіста каму‑н. Уручыць пісьмо. Уручыць тэлеграму. Уручыць дыплом. □ [Пісар:] — Прабачайце, Андрэй Пятровіч, што патурбаваў вас: я павінен уручыць вам пакет, бо мне прадпісана аддаць яго пад распіску. Колас. / Пра медалі, ордэны. Перад вечарам генерал уручыў узнагароды. Мележ. // перан. Даверыць. Нам Радзіма ўручыла скаткі, Аўтаматы і спакой граніц. Бураўкін.
уручэ́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. уручаць — уручыць.