Verbum

псіхапатало́гія, ‑і, ж.

1. Агульнае вучэнне аб захворваннях псіхікі.

2. Адхіленне ў псіхіцы як хвароба.

псіхапа́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да псіхапат.

псіхапато́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст па псіхапаталогіі.

псіхапаты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да псіхапатыі, да псіхапата.

псіхапа́тыя, ‑і, ж.

Душэўнае расстройства, псіхічнае захворванне.

[Ад грэч. psychē — душа і pathos — хвароба, пакуты.]

псіхапрафілакты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да прафілактыкі псіхічных захворванняў, да пераадолення адмоўных псіхічных уплываў.

псіхастэ́нік, ‑а, м.

Спец. Чалавек, які хварэе на псіхастэнію.

псіхастэні́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Жан. да псіхастэнік.

псіхастэні́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да псіхастэніі, да псіхастэніка; звязаны з псіхастэніяй. Псіхастэнічныя сімптомы.

псіхастэні́я, ‑і, ж.

Спец. Нервовае захворванне, якое праяўляецца ў павышанай уражлівасці, няўпэўненасці ў сабе, пастаянных сумненнях, назойлівых думках і пад.

[Ад грэч. psychē — душа і astheneia — бяссілле.]