псеўдарэвалюцы́йны, ‑ая, ‑ае.
Які толькі знешне выказвае, выкарыстоўвае рэвалюцыйныя ідэі, рэвалюцыйны характар чаго‑н.
псеўдарэвалюцы́йны, ‑ая, ‑ае.
Які толькі знешне выказвае, выкарыстоўвае рэвалюцыйныя ідэі, рэвалюцыйны характар чаго‑н.
псік,
Выгук, якім адганяюць ката.
псі́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не;
псі́на, ‑ы,
1. Пра сабаку, звычайна вялікага.
2.
псіх, ‑а,
псіха...,
Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае: «які мае адносіны да псіхікі», напрыклад:
[Ад грэч. psychē — душа.]
псіхаана́ліз, ‑у,
1. У псіхіятрыі — метад лячэння неўрозаў, які заключаецца ў выяўленні падсвядомых слядоў афектыўных перажыванняў, што ляжаць у аснове неўрозаў.
2. Ідэалістычны напрамак у буржуазнай псіхалогіі і псіхапаталогіі, які імкнецца ўсе псіхічныя праявы чалавека паставіць у залежнасць ад біялагічных інстынктаў і сцвярджае панаванне «падсвядомага» над «свядомым».
псіхааналіты́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да псіхааналізу.
псіхава́ць, псіхую, псіхуеш, псіхуе;
псіхагене́з, ‑у,