уро́чышча, ‑а, н.
Любая частка мясцовасці, якая адрозніваецца чым‑н. ад навакольных тэрыторый і звычайна мае сваю назву. Урочышча ляжала паміж лесу і імшарын, убаку ад дарогі, а да самай бліжэйшай вёскі было кіламетраў шэсць. Ракітны. Увесь Маргоўскі лес падзяляўся на ўрочышчы, якія мелі свае назвы. Чарнышэвіч. Да ўрочышча Затонь было недалёка, і Парфенчык убачыў дым, які ўздымаўся над лесам. Шчарбатаў.
уру́б, ‑а, м.
Спец. Шчыліна, прабітая ў горнай пародзе, каб лягчэй было адколваць яе глыбамі.
уру́бавы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які служыць, прызначаны для ўтварэння ўрубаў. Урубавая машына.
уру́бак, ‑бка, м.
Разм. Кавалак дрэва ці металу, які ўкладваецца ў высечаную адтуліну.
уру́баўка, ‑і, ДМ ‑баўцы; Р мн. ‑бавак; ж.
Разм. Урубавая машына.
урубі́цца, урублюся, урубішся, урубіцца; зак.
Спец. Зрабіць, уруб.
урубі́ць, урублю, урубіш, урубіць; зак., што.
Уставіць у высечаную адтуліну. Урубіць перагародку ў сцяну.
уру́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад урубіць.
уру́бліванне, ‑я, н.
Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. урублівацца — урубіцца.