абнадзе́ены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абнадзеіць.
абнадзе́іцца, ‑дзеюся, ‑дзеішся, ‑дзеіцца; зак.
Разм. Атрымаць надзею на што‑н. [Ксавэр:] — Мы спачатку пачнём жыць. Гэта павінна быць скора... — І Гальвас павесялеў і абнадзеіўся. Чорны.
абнадзе́іць, ‑дзею, ‑дзеіш, ‑дзеіць; зак., каго.
Паабяцаўшы што‑н., запэўніўшы ў чым‑н., абудзіць надзею; суцешыць. Абнадзеіў настаўнік Сцёпку, ахвоты да навукі паддаў. Колас. Дзівіліся партызаны спакою і вытрымцы гэтага чалавека, дзівіліся і стараліся падтрымаць яго, сказаць спагадлівае слова, неяк абнадзеіць. Шчарбатаў.
абнадзе́йванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абнадзейваць — абнадзеіць.
абнадзе́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абнадзеіць.
абнадзе́йлівы, ‑ая, ‑ае.
З адзнакамі, прыкметамі надзеі. [Снарады] праносіліся ўгары з імклівым, абнадзейлівым посвістам. Мележ.
абна́дзіць, ‑наджу, ‑надзіш, ‑надзіць; зак., каго-што.
Тое, што і прынадзіць.
абнаро́даванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абнародаваць.
абнаро́даваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абнародаваць.
абнаро́даваць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.
Абвясціць, апублікаваць для ўсе агульнага азнаямлення. Абнародаваць дэкрэт. □ [Гарбачыо:] А што калі б вы.. знайшлі ў сваіх архівах вось такі пергамент І абнародаваць маглі па ўласнай волі... Клімковіч.